در روزگاری که بازی‌های ویدئویی به دنبال فتح قله‌های جدید و درنوردیدن مرزهای خودشان هستند و هر چند سال یک بار یک اثر با عنوان بازی «انقلابی» عرضه می‌شود -مثل سال 2019 که بازی Death Stranding هیدئو کوجیما در آن منتشر شد- ساخت و ارائه‌ی دنباله‌ی یک اثر ریشه‌دار و ثابت شده کاری سخت و شجاعانه است. حالا که حتا کپکام هم دست به بازسازی بازی‌های کلاسیک خود -و یکی از مهم‌ترینشان یعنی رزیدنت اویل- می‌زند و آن را با فرمول‌های بازی‌های امروزی تطبیق می‌دهد، بیشتر از هر زمان دیگری ارزش کار مهم سازندگان شورش در شهر را متوجه می‌شویم. سازندگانی که بعد از سال‌ها نه به یک بازسازی کلاسیک یا ریبوت کلی مجموعه بلکه به یک دنباله که علاوه بر ادامه دادن داستان بازی‌های قبلی، از همان گیم‌پلی و شخصیت‌ها برخوردار است و درست در همان سبک و سیاق ساخته شده است، امید بسته‌اند. در ادامه نقد و بررسی بازی Streets of Rage 4 که یک دنباله‌ی حقیقی برای شورش در شهر پرخاطره است می‌پردازیم. با گیم‌نیوز همراه باشید.
آن‌چه بازی‌های قدیمی را از آثار امروزی جدا می‌کند و احتمالا سال‌ها بعد نیز به ابزار تمایز بازی‌های امروزی از یکدیگر می‌شود، یا به عبارت دیگر همان ویژگی که به خاطرش یک بازی را «کلاسیک» می‌نامیم، میزان درگیر شدن با بازی است. مثل کرمی که به جان شما می‌افتد، و تا زمانی که بازی را حداقل یک بار از ابتدا به انتها نرسانده‌اید شما را قلقلک می‌دهد. از روزگار کنسول‌های عامه‌پسند حداقل چند نسل می‌گذرد و اگر به گذشته نگاه کنیم همواره چند بازی شاخص را خواهیم یافت که دقیقا با همین ابزار در ذهن ما حک شده‌اند. بازی‌هایی که هر چقدر هم در تجربه کردنشان به خاطر سختی‌های بیش از حد و امکانات کم مثل عدم امکان ذخیره، اذیت شده‌اید، در آخر یک خاطره‌ی شیرین و لذت‌بخش از سرگرم شدن با آن‌ها دارید. Streets of Rage یکی از آن بازی‌ها است.
با اعلام خبر رونمایی از بازی Streets of Rage 4 یا همان شورش در شهر 4 که خودمان می‌شناسیم، نسبت به آینده‌ی این مجموعه نیز در بیم و هراس قرار گرفتیم. هیچ‌یک از طرفداران این بازی تقریبا سی ساله که بیشتر ما آن را با قسمت سوم به یاد می‌آوریم چندان نسبت به این دنباله خوش‌بین نبودیم. به ویژه به این خاطر که بازی‌های محبوبمان همچون «سونیک» که عمدتا متعلق به سگا هستند از ادامه‌دار شدن چندان خیری ندیدند. در دنیایی که بسیاری بر این باورند رمز ماندگاری بازی‌های آن دوران در ادامه دار نشدنشان است، معرفی هر دنباله‌ای می‌تواند چنین واکنشی را برانگیزد. با اولین ویدئوی گیم‌پلی بازی که دیدیم، نگاه‌ها تغییر کرد. بیشتر از آن‌که نگران باشیم، منتظر بودیم تا ببینیم این امیدی که در دل ما کاشته شده است، به چه می‌پیوندد. و حالا که بازی منتشر شده را بازی کردیم می‌فهمیم که اگر همه‌ی سازندگان بازی‌های کلاسیک، راه را درست انتخاب کنند، همین روزها هم می‌توانیم دنباله‌های بازی‌های محبوب خودمان از نسل سگا جنسیس و سی‌دی را بازی کنیم و لذت ببریم. شورش در شهر 4 می‌تواند باورها را تغییر دهد. و شاید روزی برسد که به یک مانیفست برای ادامه ساختن برای بازی‌های خیلی قدیمی تبدیل شود.
نقد بازی Streets of Rage 4 – شخصیت‌های دوست‌داشتنی قدیمی و حتا همان خیابان‌ها برگشته‌اند تا اول از همه حس نوستالژی شما را به کار بگیرند. اما بازی برای کسانی که با این مجموعه آشنا نیستند هم لذت‌بخش و سرگرم‌کننده است.
ظهور بازی‌های قدیمی در قواره‌های جدید و پیوسته در حال توسعه بودن فرنچایزهایی مثل مورتال کامبت، رزیدنت اویل، ماریو، سونیک و غیره، به ما این ایده را می‌دهد که بازی‌های قدیمی برای دلنشین شدن برای مخاطب امروزی لازم است تغییر کنند. استانداردهای تعیین شده‌ی امروزی برای بازی‌ها و خلق سرگرمی، همه‌ی آثار را احاطه کرده‌اند و منتقدان و مخاطبان گاها، به خاطر دوری جستن از این استانداردها آثار جدید را سرزنش و طرد می‌کنند. اما مهم‌ترین ایراد این نسل از مخاطبان، که اغلب در دام نوستالژی می‌افتند، جابجا کردن اهمیت و اولویت این استانداردها است. اگرچه امروز کم‌تر کسی دوست دارد در دالان‌های تنگ و تاریک راکون سیتی در حالی که دوربین ثابت او را در یک زاویه‌ی دشوار نشان می‌دهد از دست یک هیولای عصبانی و وحشتناک بگریزد، نمی‌شود منکر شد که این کار احتمالا بیشتر از آن‌چه می‌پنداریم سرگرم‌کننده و لذت‌بخش است. موج‌های آدرنالین سرازیر شده به رگ‌های خود را در این موقعیت به یاد بیاورید. دست‌های عرق کرده و چشمانی خیره و چهره‌ای مصمم که چیزی از عمرش باقی نمانده و می‌خواهد چهار نفر بعدی را هم کتک بزند و به سراغ غول آخر برود. دقتی مثال زدنی و تمرکز حواس حداکثری که قرار است به خط پایان برسد و پیش از آن‌که مجبور شود دوباره تمام مسیر را از اول طی کند، به هیچ چیز و هیچ کس دیگری خارج از قاب تصویر اهمیت نمی‌دهد. خلق چنین ساختاری و به بند کشیدن بازی‌کننده امروز کمی بیش از حد بی‌رحمانه است. Streets of Rage 4 این کار را نمی‌کند. اما همه‌ی دلایل تبدیل شدنتان به یک چنین موجودی را به شما می‌دهد.
شورش در شهر 4 پیش از هر چیز هنوز شورش در شهر است. یک بازی سایداسکرول اکشن بزن بزن که در آن باید حرکت کنید و دشمنان مختلف با سبک مبارزه‌ی منحصر به فردشان را از سر راه بردارید. بازی از مجموعه‌ای از استیج‌ها یا صحنه‌های متفاوت تشکیل شده است که بین آن‌ها روایتی را می‌بینید تا از داستان هم سر درآورید. شیوه‌ی به ظاهر منسوخ شده‌ی قصه‌گویی که در همین نسل با چند بازی از جمله My Friend Pedro دوباره امتحان شد و جواب هم داد برای شورش در شهر 4 هم به کار گرفته شده است تا دیگر به همه -به ویژه یوبی‌سافت- ثابت شود که تنها راه داستان تعریف کردن در این نسل ساختن یک دنیای بزرگ و شخصیت‌های رنگارنگ و استفاده از ساختار نقش‌آفرینی نیست. جای خوشحالی است که در روزگاری که بازی‌ها به سمت تبدیل شدن به انواع مختلفی از یک سبک واحد (بخوانید واریاسیون) حرکت می‌کنند، خلق چنین تجربه‌هایی امیدوارکننده است. در نظر بگیرید که Streets of Rage 4 هیچ کار جدیدی نمی‌کند و همان بازی قدیمی است که خوشحالمان می‌کرد و هنوز هم از پس این کار برمی‌آید.
نقد بازی Streets of Rage 4 – گیم‌پلی بازی اصلا تاریخ گذشته به نظر نمی‌رسد و آن‌چه باید باشد است. شما درگیر مبارزه‌ها می‌شوید و از آن‌ها لذت می‌برید، با این‌که ممکن است در هر مرحله چند بار ضربه‌ی اساسی بخورید.
لذت بردن از شورش در شهر 4 کار ساده‌ای است و این سادگی در ساختار همه‌فهم بازی گنجانده شده است. همان مکانیک‌های قدیمی هنوز هم هستند، یک خط سلامتی که با هر ضربه‌ای که دریافت می‌کنید با اندازه‌ی متناسبی خالی می‌شود، مشت و لگد زدن با شخصیت‌های مختلف به دشمنان مختلف، نیرو گرفتن از سیب و دیس مرغ بریان و کمک گرفتن از اشیا و ابزار جنگی مثل چاقو و نیزه برای بیشتر صدمه رساندن به دشمن‌ها. هنوز هم در چند جهت بیشتر نمی‌توانید حرکت کنید و ریتم بازی هم اجازه‌ی بیش از حد تکان خوردن در دنیای مسطح آن را نمی‌دهد. هنوز هم تنها باید با اتکا به زمان‌بندی درست و شیوه‌ی شکست دادن هر حریف و دقت در وارد کردن ضربات به شکل کارامد دشمن‌ها را شکست دهید و بازی را به انتها برسانید. میان‌پرده‌های بازی هم فقط برای نشان دادن چرایی «دنباله» بودن این بازی به وجود آمده‌اند و دیگر هیچ تغییری در بازی نیست.
تکامل اما هست. بازی با شخصیت‌های جدید، با استیج‌های کاملا تازه طراحی شده و با حرکت‌ها و سبک مبارزات جدید و با دشمنان جدید تکمیل شده است. باید در نظر داشته باشیم که با همین فرمول می‌شود بازی را برای چند نسخه‌ی دیگر ادامه داد. تنها کافی است بهانه‌ی داستانی جدیدی برای ادامه‌دادن مسیر مبارزه و شورش اکسل و دوستانش پیدا بشود تا آن‌ها دوباره در خیابان‌های شهر نفس‌کش گویان حریف بطلند. بازی جدید دارای دوازده استیج است که از تنوع خوبی برخوردارند و ضمن حفظ استیل استیج‌های گذشته، از بسیاری لوکیشن‌ها و ساختارهای قدیمی هم استفاده کرده است. اولین بار که با مبارز انتخابی‌تان پا به خیابان می‌گذارید کاملا متوجه می‌شوید که سازندگان چقدر به حس و حال بازی‌های اول تا سوم مجموعه وفادار بوده‌اند. میزان دقت آن‌ها در بازسازی برخی صحنه‌ها و شخصیت‌های قدیمی -از جمله آدام که از شورش در شهر 1 برگشته است- تحسین برانگیز است. شما در هر استیج باید به دقت مبارزه کنید و سریعا به غول‌آخر همان مرحله برسید که سبک مبارزه‌ی منحصر به فرد خود را دارد که در عین حال بی‌شباهت به سبک مبارزات دشمن‌های جدیدی که در این استیج با آن‌ها روبرو شده‌اید هم نیست. بازی سخت است و مهارت زیادی طلب می‌کند که البته با اشتیاقی که در بازی‌کننده ایجاد می‌شود به راحتی به دست می‌آید. وقتی به پایان هر استیج و غول‌آخر آن برسید می‌فهمید که چقدر این سبک را دوست دارید و کرم بازی قلقلکتان می‌دهد. می‌فهمید که چقدر تشنه‌ی شنیدن موسیقی مرحله‌ی بعد هستید و دلتان نمی‌خواهد این مشت‌زنی‌های خرابکارانه برای هدفی شرافتمندانه متوقف شوند.
نقد بازی Streets of Rage 4 – محیط بازی پر جزئیات است و شما را هم به چرخیدن در تمام صفحه وا می‌دارد.
بازی در این مسیر به اندازه‌ی کافی به شما مهارت، ابزار و امتیاز می‌دهد و بسیار سخاتومند است. اما اگر بخواهید می‌توانید کمک‌های بیشتری را هم دریافت کنید. ستاره‌ی بیشتر که به شما امکان استفاده از ضربه‌ی ویژه را می‌دهد و قدرت زیادی دارد، جان‌های بیشتر که جلوی بازنده شدن شما را می‌گیرند و می‌توانید با آن‌ها در استیج‌های ساده هم کتک بخورید را بازی در ازای کم کردن امتیازی که به دست می‌آورید به شما می‌دهد. اما اصلا نباید نگران آن باشید، چون هر بار که بازی کنید بیشتر یاد خواهید گرفت، ماهرتر می‌شوید و ضمن شجاعانه‌تر جنگیدن، حساب‌شده‌تر و بهتر هم بازی می‌کنید و شاید پنجمین بار یا ششمین بار که وارد یک استیج می‌شوید بتوانید بدون نیاز به هیچ کمکی تا پایان آن بروید. و شاید بعد از دهمین یا بیستمین بار، آن‌قدر بازی را از بر شوید که جرات کنید در حالت آرکید بازی هم قدم بگذارید. حالت آرکید هر گونه ذخیره‌ای را از شما می‌گیرد و باید در یک نشست از ابتدا تا انتهای بازی را سیر کنید و حواستان باشد که مجبور نشوید از سر خط شروع کنید. بازی خوب از پس برقراری تعادل بین سطوح مختلف مهارت بازی‌کنندگان برآمده است و ارزش تکرار هم دیگر صرفا یک افسانه نیست.
هر چند بار که بازی را تکرار کنید و بیشتر در آن ماهر شوید، باز هم احساس نمی‌کنید که بازی تکراری شده است. نه به خاطر امکان مبارزه با چند شخصیت متفاوت با سبک‌های مبارزه‌ی متفاوت و سرعت و شیوه‌ی پیش‌روی منحصر به فرد و نه به خاطر تغییر کردن داستان بازی یا چینش دشمن‌ها و روند پیش آمدنشان. (که تصادفا ثابت نیست و کاملا حساب شده است چون شما وقتی انتظار ظهور یکی از آن‌ها را دارید و مشغول بازی کردن یک مرحله برای چندمین بار هستید بهتر بازی می‌کنید و امتیاز بیشتری می‌گیرید و سلامتی کم‌تری از دست می‌دهید!) بلکه به خاطر موسیقی منحصر به فرد هر مرحله که مثل روحی در بدن شورش در شهر 4 دمیده شده است. بازی به شما یک آلبوم موسیقی منحصر به فرد، تاثیر پذیرفته از موسیقی مدرن دهه‌ی نود، الکترونیک و راک هدیه می‌دهد که هر مرحله را به یک مزه‌ی خاص آغشته کرده و چیزی بیشتر از هیجان و اشتیاق به شما منتقل می‌کند. شمایی که در حال تکرار مرحله‌ی آخر برای دهمین بار در بالاترین درجه‌ی سختی هستید و هنوز به مهارت لازم برای کشتن غول‌آخرهای آن نرسیده‌اید اما در هیچ کجای بازی در تمام این مرتبه‌ها حتا برای یک لحظه هم فکر نکرده‌اید که موسیقی مزاحم است یا دارد روی اعصابتان راه می‌رود. بلکه از آن لذت برده‌اید و تهییج شده‌اید برای بهتر بازی کردن و گاهی حتا ریتم ضرباتتان هم با ریتم آهنگ تنظیم شده است.
نقد بازی Streets of Rage 4 – حالت‌های مختلف بازی را حتما امتحان کنید. در کنار بخش داستانی و حالت آنلاین، شما می‌توانید در حالت آرکید مثل قدیم بدون ذخیره بازی کنید، در حالت Boss Rush به سراغ غول‌های بازی بروید و یا در حالت مبارزه بازی کنید.
Streets of Rage 4 یک بازی اکشن خالص و ویژه است و می‌تواند برای ده‌ها یا صدها ساعت شما را سرگرم کند. بخش آنلاین بازی را هم به این ماجرا بیافزایید که می‌تواند تجربه‌ی شما را دو برابر لذت‌بخش کند. شما این امکان را دارید که هر بار که بخواهید هر مرحله‌ای از بازی را دوباره با یک شخصیت دیگر بازی کنید یا به سراغ حالت آرکید بازی بروید، و اطمینان خواهید داشت که این تجربه‌ی تکرارشونده هر بار ارزشش را دارد و هر بار لذت‌بخش است، حتا اگر کفرتان را در بیاورد یا یکی از دشمن‌های جدید بازی از نظرتان طراحی خوبی نداشته باشد یا قلقش هنوز دستتان نیامده باشد. هر بار حس می‌کنید که لازم است این مرتبه را هم تجربه کنید و همین ویژگی است که بازی شورش در شهر 4 را در سال 2020 به یک بازی کلاسیک و یک دنباله‌ی ارزشمند و یک تجربه‌ی ناب و سرگرم‌کننده و البته قطعا به یاد ماندنی تبدیل کرده است. و تنها اگر مثل من در آستانه‌ی بیست و شش سالگی، با یکی از خاطره‌انگیزترین بازی‌های عمرتان خوشحال شده‌اید، می‌توانید بفهمید که چرا این بازی بهترین هدیه تولد 26 سالگی یک آدم است.
*بازی Streets of Rage 3 در سال 1994 عرضه شد و 26 سال دارد.
منبع: گیم نیوز
دیدگاه خود را بنویسید